خواص فیزیکوشیمیایی رفتار فاز آلکیل پلی گلیکوزیدها

سیستم های باینری

نمودار فاز سیستم پلی گلیکوزید آلکیل C12-14 (C12-14 APG)/ آب با APG زنجیره کوتاه متفاوت است. (شکل 3). در دماهای پایین تر، یک ناحیه جامد/مایع در زیر نقطه کرافت تشکیل می شود که در محدوده غلظت وسیعی قرار دارد. با افزایش دما، سیستم به فاز مایع همسانگرد تبدیل می شود. از آنجایی که کریستالیزاسیون به میزان قابل توجهی از نظر جنبشی عقب افتاده است، این مرز فاز با زمان ذخیره‌سازی موقعیت خود را تغییر می‌دهد. در غلظت های پایین، فاز مایع همسانگرد بالاتر از 35 درجه سانتیگراد به یک منطقه دو فازی از دو فاز مایع تبدیل می شود، همانطور که به طور معمول با سورفکتانت های غیر یونی مشاهده می شود. در غلظت های بالاتر از 60 درصد وزنی، توالی فاز کریستالی مایع در تمام دماها تشکیل می شود. شایان ذکر است که در ناحیه تک فاز ایزوتروپیک، انکسار دوگانه جریان آشکار زمانی قابل مشاهده است که غلظت فقط کمتر از فاز محلول باشد و پس از اتمام فرآیند برشی به سرعت ناپدید می شود. با این حال، هیچ ناحیه چند فازی از فاز L1 جدا نشد. در فاز L1، ناحیه دیگری با انکسار دوگانه جریان ضعیف در نزدیکی حداقل مقدار شکاف امتزاج پذیری مایع/مایع قرار دارد.
تحقیقات پدیدارشناسی در مورد ساختار فازهای کریستالی مایع توسط Platz و همکاران انجام شد. استفاده از روش هایی مانند میکروسکوپ پلاریزاسیون. به دنبال این بررسی ها، سه ناحیه مختلف لایه ای در محلول های متمرکز C12-14 APG در نظر گرفته می شوند: Lα_للا_lhو Lαh. با توجه به میکروسکوپ پلاریزاسیون سه بافت مختلف وجود دارد.
پس از ذخیره شدن برای مدت طولانی، یک فاز کریستالی مایع لایه‌ای معمولی مناطق شبه ایزوتروپیک تیره را تحت نور پلاریزه ایجاد می‌کند. این مناطق به وضوح از مناطق بسیار دوشکستگی جدا شده اند. فاز Lαh که در محدوده غلظت متوسط ​​ناحیه فاز کریستالی مایع، در دماهای نسبتاً بالا رخ می دهد، چنین بافت هایی را نشان می دهد. بافت‌های شلیرن هرگز مشاهده نمی‌شوند، اگرچه معمولاً رگه‌های روغنی دوشکس قوی وجود دارد. اگر یک نمونه حاوی فاز Lαh برای تعیین نقطه کرافت خنک شود، بافت زیر دمای مشخصه تغییر می کند. نواحی شبه ایزوتروپیک و رگه های روغنی کاملاً مشخص ناپدید می شوند. در ابتدا، هیچ C12-14 APG متبلور نمی شود، به جای آن، یک فاز لیوتروپیک جدید که تنها شکست دوگانه ضعیف را نشان می دهد، تشکیل می شود. در غلظت های نسبتاً بالا، این فاز تا دمای بالا منبسط می شود. در مورد آلکیل گلیکوزیدها، وضعیت متفاوتی پدیدار می شود. همه الکترولیت ها، به استثنای هیدروکسید سدیم، منجر به کاهش قابل توجهی در نقاط ابری شدند. دامنه غلظت الکترولیت ها تقریباً یک مرتبه کمتر از آلکیل پلی اتیلن گلیکول اترها است. با کمال تعجب، تنها تفاوت های بسیار جزئی بین تک تک الکترولیت ها وجود دارد. افزودن قلیایی به طور قابل توجهی باعث کاهش تیرگی می شود. برای توضیح تفاوت های رفتاری بین اترهای آلکیل پلی گلیکول و آلکیل پلی گلیکول اترها، فرض می شود که گروه OH انباشته شده در واحد گلوکز تحت انواع مختلف هیدراتاسیون با گروه اکسید اتیلن قرار گرفته است. اثر قابل توجه بیشتر الکترولیت ها بر روی اترهای آلکیل پلی گلیکول نشان می دهد که بار روی سطح میسل های آلکیل پلی گلیکول وجود دارد، در حالی که اترهای آلکیل پلی اتیلن گلیکول هیچ باری را فرض نمی کنند.
بنابراین، آلکیل پلی گلیکوزیدها مانند مخلوطی از اترهای آلکیل پلی گلیکول و سورفکتانت های آنیونی رفتار می کنند. مطالعه برهمکنش بین آلکیل گلیکوزیدها و سورفکتانت های آنیونی یا کاتیونی و تعیین پتانسیل در امولسیون نشان می دهد که میسل های آلکیل گلیکوزید دارای بار منفی سطحی در pH هستند. محدوده 3 تا 9. در مقابل، بار میسل های آلکیل پلی اتیلن گلیکول اتر ضعیف مثبت یا نزدیک به صفر است. دلیل اینکه چرا میسل های آلکیل گلیکوزید دارای بار منفی هستند به طور کامل توضیح داده نشده است.