خواص فیزیکوشیمیایی آلکیل پلی گلیکوزیدها - رفتار فازی

سیستم‌های دودویی

نمودار فاز سیستم پلی‌گلیکوزید آلکیل C12-14 (C12-14 APG)/آب با APG زنجیره کوتاه متفاوت است. (شکل 3). در دماهای پایین‌تر، یک ناحیه جامد/مایع زیر نقطه کرافت تشکیل می‌شود که در محدوده غلظت وسیعی قرار دارد. با افزایش دما، سیستم به یک فاز مایع ایزوتروپیک تبدیل می‌شود. از آنجا که تبلور به طور سینتیکی تا حد قابل توجهی به تأخیر می‌افتد، این مرز فاز با زمان نگهداری تغییر موقعیت می‌دهد. در غلظت‌های پایین، فاز مایع ایزوتروپیک بالاتر از 35 درجه سانتیگراد به یک ناحیه دو فازی از دو فاز مایع تبدیل می‌شود، همانطور که معمولاً در سورفکتانت‌های غیر یونی مشاهده می‌شود. در غلظت‌های بالاتر از 60٪ وزنی، یک توالی از فاز کریستالی مایع در تمام دماها تشکیل می‌شود. شایان ذکر است که در ناحیه تک فاز ایزوتروپیک، شکست مضاعف جریان آشکار را می‌توان زمانی مشاهده کرد که غلظت کمی کمتر از فاز حل شده باشد و سپس پس از اتمام فرآیند برش به سرعت ناپدید می‌شود. با این حال، هیچ ناحیه چند فازی از فاز L1 جدا نشده است. در فاز L1، ناحیه دیگری با شکست مضاعف جریان ضعیف، نزدیک به حداقل مقدار شکاف امتزاج‌پذیری مایع/مایع قرار دارد.
تحقیقات پدیدارشناختی در مورد ساختار فازهای کریستال مایع توسط پلاتز و همکارانش با استفاده از روش‌هایی مانند میکروسکوپ قطبش انجام شد. پس از این تحقیقات، سه ناحیه لایه‌ای مختلف در محلول‌های غلیظ C12-14 APG در نظر گرفته شده است: Lα_ل،لα_{ل ه}و Lαh. طبق میکروسکوپ پلاریزاسیون، سه بافت مختلف وجود دارد.
پس از مدت طولانی نگهداری، یک فاز کریستال مایع لایه‌ای معمولی، تحت نور قطبی، نواحی شبه‌ایزوتروپیک تیره ایجاد می‌کند. این نواحی به وضوح از نواحی با دوشکستگی بالا جدا می‌شوند. فاز Lαh که در محدوده غلظت متوسط ناحیه فاز کریستال مایع، در دماهای نسبتاً بالا رخ می‌دهد، چنین بافت‌هایی را نشان می‌دهد. بافت‌های شلیرن هرگز مشاهده نمی‌شوند، اگرچه معمولاً رگه‌های روغنی با دوشکستگی قوی وجود دارند. اگر نمونه‌ای حاوی فاز Lαh برای تعیین نقطه کرافت سرد شود، بافت در زیر دمای مشخص تغییر می‌کند. نواحی شبه‌ایزوتروپیک و رگه‌های روغنی کاملاً مشخص ناپدید می‌شوند. در ابتدا، هیچ APG C12-14 متبلور نمی‌شود، در عوض، یک فاز لیوتروپیک جدید که فقط دوشکستگی ضعیفی را نشان می‌دهد، تشکیل می‌شود. در غلظت‌های نسبتاً بالا، این فاز تا دماهای بالا گسترش می‌یابد. در مورد آلکیل گلیکوزیدها، وضعیت متفاوتی پدیدار می‌شود. همه الکترولیت‌ها، به استثنای هیدروکسید سدیم، منجر به کاهش قابل توجه نقاط ابری شدن شدند. محدوده غلظت الکترولیت‌ها تقریباً یک مرتبه کمتر از آلکیل پلی‌اتیلن گلیکول اترها است. جالب اینجاست که فقط تفاوت‌های بسیار کمی بین الکترولیت‌های منفرد وجود دارد. افزودن قلیا به طور قابل توجهی کدورت را کاهش داد. برای توضیح تفاوت‌های رفتاری بین آلکیل پلی‌اتیکول اترها و آلکیل پلی‌اتیکول اترها، فرض می‌شود که گروه OH انباشته شده در واحد گلوکز، انواع مختلفی از هیدراتاسیون را با گروه اتیلن اکسید تجربه کرده است. تأثیر قابل توجه بیشتر الکترولیت‌ها بر آلکیل پلی‌اتیکول اترها نشان می‌دهد که روی سطح میسل‌های آلکیل پلی‌اتیلن گلیکوزید، بار وجود دارد، در حالی که آلکیل پلی‌اتیلن گلیکول اترها هیچ باری را فرض نمی‌کنند.
بنابراین، آلکیل پلی‌گلیکوزیدها مانند مخلوطی از آلکیل پلی‌گلیکول اترها و سورفکتانت‌های آنیونی رفتار می‌کنند. مطالعه برهمکنش بین آلکیل گلیکوزیدها و سورفکتانت‌های آنیونی یا کاتیونی و تعیین پتانسیل در امولسیون نشان می‌دهد که میسل‌های آلکیل گلیکوزیدها دارای بار منفی سطحی در محدوده pH 3 تا 9 هستند. در مقابل، بار میسل‌های آلکیل پلی‌اتیلن گلیکول اتر تقریباً مثبت یا نزدیک به صفر است. دلیل اینکه میسل‌های آلکیل گلیکوزید دارای بار منفی هستند، به طور کامل توضیح داده نشده است.